บทที่๑๑ น้ำแบ่ง
ไม่นานเกินรอ สัญญาณการตอบโต้ของฝ่ายเวียดนามเหนือก็ปรากฏขึ้น ขบวนรถบรรทุกลำเลียงทหารเวียดนามเหนือ ไปจนสุดเส้นทางถนนในทิศทางที่มุ่งสู่น้ำแบ่ง จากนั้นทหารข้าศึกลงเดินเท้า กระทั่งมาถึงบริเวณเนินเขาที่โอบล้อมหุบเขา อันเป็นที่ตั้งของเมืองน้ำแบ่ง ทหารเวียดนามเหนือที่ทรหดอดทนและมีวินัยดีเยี่ยมเริ่มลงมือขุดเครือข่ายอุโมงค์และบังค์เกอร์ใต้ดิน ที่ได้เคยถูกพิสูจน์ในหลายสมรภูมิแล้วว่าสามารถทนทานต่อการโจมตีทางอากาศได้อย่างดี
เมื่อเป็นที่แน่ชัดว่าข้าศึกกำลังวางแผนเข้าโจมตีน้ำแบ่ง แช็คลี่จำต้องหันไปพึ่งแลร์ขอให้เขาช่วยขอร้องวังเปาให้ช่วยเข้ากอบกู้สถานการณ์ที่ต้องตั้งรับข้าศึกในที่มั่นมาก่อน เริ่มที่ปาดองเมื่อปี ๒๕๐๔ และประวัติศาสตร์ก็ซ้ำรอยอีกถึงสองครั้ง ที่นัคฮังในช่วงปี ๒๕๐๙ และอีกครั้งในช่วงต้นปี ๒๕๑๐ การตั้งรับในที่มั่นเป็นจุดอ่อนของทหารฝ่ายวังเปาเสมอมา แต่เหมือนกับมนุษย์ปุถุชนทั่วไป วังเปาสามารถมองเห็นความผิดพลาดของผู้อื่น ได้ชัดเจนกว่าของตนเอง เขาบอกกับแลร์ว่า พวกนายพลลาวลุ่มไม่น่าพาตัวเองเข้าไปติดกับในสถานที่แบบน้ำแบ่งนี้เลย
แลร์เห็นด้วยกับสิ่งที่วังเปากล่าว และบอกว่าพวกเขาอาจช่วยเข้าคลี่คลายสถานการณ์ได้บ้าง หากวังเปานำกำลังเข้าโจมตี เพื่อหันเหความสนใจข้าศึกให้ต้องคอยพะวงหน้าพะวงหลัง
วังเปากล่าวว่าเขาเสียใจ คนของเขาเองก็ตกอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างหนักจากข้าศึกอยู่แล้ว เขาไม่สามารถแบ่งทหารเอสจียูของเขาไปช่วยที่น้ำแบ่งได้จริงๆ
แน่นอนว่าแลร์นั้นรู้คำตอบก่อนที่เขาจะเอ่ยขอความช่วยเหลือจากวังเปาเสียอีก ระหว่างชาวเขาและลาวลุ่มนั้นมันไม่มีความผูกพันห่วงใยกันอย่างจริงใจไม่ว่าจะเป็นไปเพื่อการสร้างชาติหรือไม่ก็ตาม เมื่อสถานการณ์ทวีความรุนแรงขึ้น
เมื่อแลร์กลับไปอุดรฯ เขาครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ และสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ในอดีตนั้นเขาไม่เคยหมดหนทาง จนได้แต่นั่งมองความหายนะที่กำลังเกิดขึ้น เขาไม่เคยต้องทำสิ่งไร้สาระเหมือนอย่างการไปร้องขอความช่วยเหลือจากวังเปาทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าวังเปาจะไม่ยอมเข้าช่วยเหลือ มันเป็นการเสียเวลาทั้งของเขาและของวังเปาจริงๆ
แลร์นั่งลงบนโต๊ะทำงานใช้สมองครุ่นคิดอย่างหนัก จากนั้นจึงนำเครื่องพิมพ์ดีดออกมาลงมือพิม์ข้อความ เขาปะติดปะต่อเรื่องราวทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับน้ำแบ่ง นับตั้งแต่การเริ่มวางแผน ลักษณะของกองกำลังที่นั่น ภูมิประเทศ การส่งกำลังบำรุง การเข้าโจมตีของฝ่ายข้าศึก และความคิดเห็นของเจ้าหน้าที่ในกองบัญชาการที่เวียงจันทน์และในสถานทูต เมื่อเขียนเสร็จ เขาลงวันที่และเซ็นต์ชื่อกำกับในบันทึกช่วยจำแล้วนำมันไปเก็บไว้อย่างมิดชิด
เขาคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรอื่นได้อีก และก็ดูเหมือนว่า ตอนนี้ไม่มีใครสนใจว่าเขาจะคิดอย่างไรอีกต่อไปแล้ว
ไม่นานเกินรอ สัญญาณการตอบโต้ของฝ่ายเวียดนามเหนือก็ปรากฏขึ้น ขบวนรถบรรทุกลำเลียงทหารเวียดนามเหนือ ไปจนสุดเส้นทางถนนในทิศทางที่มุ่งสู่น้ำแบ่ง จากนั้นทหารข้าศึกลงเดินเท้า กระทั่งมาถึงบริเวณเนินเขาที่โอบล้อมหุบเขา อันเป็นที่ตั้งของเมืองน้ำแบ่ง ทหารเวียดนามเหนือที่ทรหดอดทนและมีวินัยดีเยี่ยมเริ่มลงมือขุดเครือข่ายอุโมงค์และบังค์เกอร์ใต้ดิน ที่ได้เคยถูกพิสูจน์ในหลายสมรภูมิแล้วว่าสามารถทนทานต่อการโจมตีทางอากาศได้อย่างดี
เมื่อเป็นที่แน่ชัดว่าข้าศึกกำลังวางแผนเข้าโจมตีน้ำแบ่ง แช็คลี่จำต้องหันไปพึ่งแลร์ขอให้เขาช่วยขอร้องวังเปาให้ช่วยเข้ากอบกู้สถานการณ์ที่ต้องตั้งรับข้าศึกในที่มั่นมาก่อน เริ่มที่ปาดองเมื่อปี ๒๕๐๔ และประวัติศาสตร์ก็ซ้ำรอยอีกถึงสองครั้ง ที่นัคฮังในช่วงปี ๒๕๐๙ และอีกครั้งในช่วงต้นปี ๒๕๑๐ การตั้งรับในที่มั่นเป็นจุดอ่อนของทหารฝ่ายวังเปาเสมอมา แต่เหมือนกับมนุษย์ปุถุชนทั่วไป วังเปาสามารถมองเห็นความผิดพลาดของผู้อื่น ได้ชัดเจนกว่าของตนเอง เขาบอกกับแลร์ว่า พวกนายพลลาวลุ่มไม่น่าพาตัวเองเข้าไปติดกับในสถานที่แบบน้ำแบ่งนี้เลย
แลร์เห็นด้วยกับสิ่งที่วังเปากล่าว และบอกว่าพวกเขาอาจช่วยเข้าคลี่คลายสถานการณ์ได้บ้าง หากวังเปานำกำลังเข้าโจมตี เพื่อหันเหความสนใจข้าศึกให้ต้องคอยพะวงหน้าพะวงหลัง
วังเปากล่าวว่าเขาเสียใจ คนของเขาเองก็ตกอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างหนักจากข้าศึกอยู่แล้ว เขาไม่สามารถแบ่งทหารเอสจียูของเขาไปช่วยที่น้ำแบ่งได้จริงๆ
แน่นอนว่าแลร์นั้นรู้คำตอบก่อนที่เขาจะเอ่ยขอความช่วยเหลือจากวังเปาเสียอีก ระหว่างชาวเขาและลาวลุ่มนั้นมันไม่มีความผูกพันห่วงใยกันอย่างจริงใจไม่ว่าจะเป็นไปเพื่อการสร้างชาติหรือไม่ก็ตาม เมื่อสถานการณ์ทวีความรุนแรงขึ้น
เมื่อแลร์กลับไปอุดรฯ เขาครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ และสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ในอดีตนั้นเขาไม่เคยหมดหนทาง จนได้แต่นั่งมองความหายนะที่กำลังเกิดขึ้น เขาไม่เคยต้องทำสิ่งไร้สาระเหมือนอย่างการไปร้องขอความช่วยเหลือจากวังเปาทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าวังเปาจะไม่ยอมเข้าช่วยเหลือ มันเป็นการเสียเวลาทั้งของเขาและของวังเปาจริงๆ
แลร์นั่งลงบนโต๊ะทำงานใช้สมองครุ่นคิดอย่างหนัก จากนั้นจึงนำเครื่องพิมพ์ดีดออกมาลงมือพิม์ข้อความ เขาปะติดปะต่อเรื่องราวทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับน้ำแบ่ง นับตั้งแต่การเริ่มวางแผน ลักษณะของกองกำลังที่นั่น ภูมิประเทศ การส่งกำลังบำรุง การเข้าโจมตีของฝ่ายข้าศึก และความคิดเห็นของเจ้าหน้าที่ในกองบัญชาการที่เวียงจันทน์และในสถานทูต เมื่อเขียนเสร็จ เขาลงวันที่และเซ็นต์ชื่อกำกับในบันทึกช่วยจำแล้วนำมันไปเก็บไว้อย่างมิดชิด
เขาคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรอื่นได้อีก และก็ดูเหมือนว่า ตอนนี้ไม่มีใครสนใจว่าเขาจะคิดอย่างไรอีกต่อไปแล้ว
No comments:
Post a Comment