บทความที่ ๓๒๕. ตุลาแดงรำลึก (๑)

ตุลาแดงรำลึก

เรียบเรียงจากหนังสือประวัติรัฐธรรมนูญ ของคุณสุพจน์ ด่านตระกูล

-๑-
ภายหลังเหตุการณ์รัฐประหาร ๘ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๔๙๐ ที่ก่อขึ้นโดยความร่วมของกลุ่มทหารเผด็จการ กลุ่มนักการเมืองศักดินา และจักรวรรดินิยมสหรัฐอเมริกา โค่นล้มรัฐบาลประชาธิปไตยของหลวงธวัลย์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ลงและนำไปสู่การเริ่มต้นแห่งการไล่ล่าปิดฉากนักการเมืองฝ่ายก้าวหน้าที่ยืนอยู่ในฝั่งตรงข้ามกับกลุ่มความคิดซากเดนศักดินาและกลุ่มทหารเผด็จการ

๒ ปีถัดมาได้มีการร่างและประกาศใช้รัฐธรรมนูญภายใต้ความเห็นชอบของนักการเมืองกลุ่มความคิดอนุรักษ์นิยมล้าหลังซึ่งเป็นกลุ่มใหญ่ในสภากว่า ๘๐ เปอร์เซ็นต์ รัฐธรรมนูญได้ถูกประกาศใช้ในวันที่ ๒๘ มกราคม พ.ศ.๒๔๙๒ โดยมีพระราชปรารภของรัฐธรรมนูญฉบับนี้ ที่ไม่ตรงกับความเป็นจริงหลายประการ อันเป็นการหมิ่นพระบรมเดชานุภาพและหลอกลวงประชาชน และโดยประการสำคัญ เป็นการบิดเบือนประวัติศาสตร์ที่น่าละอาย ดังข้อความบางตอนในพระราชปรารภที่เป็นเท็จ มีดังนี้

“สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าโปรดกระหม่อมให้ประกาศความพระราชปรารภว่า จำเดิมแต่สมเด็จพระบรมปิตุลาธิราชพระบาทสมเด็จพระปริมินทรมหาประชาธิปก พระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าโปรดกระหม่อม พระราชทานรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย ณ วันที่ ๑๐ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๔๗๕ สถาปนาระบอบการปกครองประชาธิปไตยขึ้นเป็นครั้งแรกในประเทศไทยแล้วนั้น...”

ข้อความตัวเน้น เป็นข้อความที่เรียกว่าจริงปนเท็จ คือ

จริง คือ ข้อความที่ว่า “โปรดเกล้าฯ พระราชทานรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย ณ วันที่ ๑๐ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๔๗๕”

เท็จ คือ ข้อความที่ระบุว่า (๑๐ ธันวาคม ๒๔๗๕) “สถาปนาระบอบประชาธิปไตยขึ้นเป็นครั้งแรกในประเทศไทย”

ความจริงที่เป็นจริงทางประวัติศาสตร์ ระบอบประชาธิปไตยในประเทศไทยได้ถูกสถาปนาขึ้นเป็นครั้งแรกเมื่อวันที่ ๒๗ มิถุนายน ๒๔๗๕ ในสมัยที่เรียกชื่อประเทศนี้ว่า “สยาม” โดยคณะราษฎร เข้ายึดอำนาจการปกครองแผ่นดินจากพระมหากษัตริย์ให้มอบอำนาจจากการปกครองแผ่นดินกลับคืนให้กับประชาชน ซึ่งพระมหากษัตริย์จำต้องยอม (เพราะในขณะนั้นพระบรมวงศานุวงศ์ชั้นผู้ใหญ่และใกล้ชิดหลายพระองค์ถูกจับไว้เป็นตัวประกัน)และได้ทรงลงพระปรมาภิไธยไว้เป็นหลักฐาน ดังปรากฏอยู่ใน “ธรรมนูญการปกครองแผ่นดินสยาม ชั่วคราว พุทธศักราช ๒๔๗๕” ซึ่งถือเสมือนสัญญาประชาคม ระหว่างสถาบันพระมหากษัตริย์กับราษฎร ที่ได้ระบุไว้ในมาตรา ๑ ว่า อำนาจสูงสุดของประเทศนั้นเป็นของราษฎรทั้งหลาย และตอกย้ำด้วยมาตรา ๗ ว่า การกระทำใดๆ ของพระมหากษัตริย์ต้องมีกรรมการราษฎรผู้หนึ่งผู้ใดลงนามด้วย โดยได้รับความยินยอมของคณะกรรมการราษฎรจึงใช้ได้ มิฉะนั้นเป็นโมฆะ ซึ่งก็หมายถึงระบอบประชาธิปไตยได้ถูกสถาปนาขึ้นแล้วนับแต่บัดนั้น